Vivian, 43 yaşında, hem kilolarıyla hem de yemekle ilgili saplantılı düşüncelerle mücadele eden bir pazarlama yöneticisiydi. Öğle yemeği için, evde kendi yöntemiyle hazırladığı ton balıklı salatayı her gün işe götürmekten hoşlanıyordu. Bazen farklı bir şey yemeyi veya yemek için dışarı çıkmayı düşünüyordu, ama her nasılsa olduğu yere saplanıp kalıyor ve rutinin dışma çıkarsa kendini huzursuz hissediyordu.
Ona yedikleriyle ilgili kontrolü kelimenin tam anlamıyla bir arkadaşma bırakmasını önerdim. Haftada sadece bir öğün ama bunun düşüncesi bile onun canmı sıkmıştı. Daha sonra bana, kendi yemek ritüellerine ayırdığı "özel zaman" elinden almıyormuş gibi hissettiğini söyledi.
Ama Vivian yemek seçimleri konusunu saplantı haline getirmekten de bıkmıştı ve sonunda bu öneriyi denemeyi kabul etti. îlk denemesinden sonra bana, "Bir kız arkadaşımın öğlen yemeğinde ne yiyeceğime karar vermesine izin verdiğimde kendimi o kadar kızgın hissettim ki!" dedi. "Bu gülünç bir durumdu! Ondan bunu ben istemiştim; ama yine de çok kızmıştım."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder